ใน 37 ชั่วโมงสุดท้าย เมื่อทั้งสองกลุ่มได้รับอาหารมื้อเล็กๆ เท่ากันทุกชั่วโมง ผู้เข้าร่วมทุกคนแสดงความเข้มข้นของกลูโคสที่เพิ่มขึ้นเมื่อตื่นนอน อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มผู้ที่เคยได้รับอาหารมื้อใหญ่ 2 มื้อ ระดับกลูโคสเริ่มลดลงก่อนอาหารมื้อใหญ่ที่คาดไว้ (ซึ่งพวกเขาไม่ได้รับ) ในขณะที่ผู้เข้าร่วมที่รับประทานอาหารมื้อเล็กๆ ทุกชั่วโมง ระดับกลูโคสยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องดังที่เห็นก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ ในกลุ่มอาหารมื้อใหญ่ มีความหิวเพิ่มขึ้นก่อนเวลารับประทานอาหารที่คาดการณ์ไว้ ซึ่งลดลงอย่างรวดเร็วหลังจากเวลารับประทานอาหารที่คาดการณ์ไว้ผ่านไป "สิ่งที่เราพบคือ ร่างกายมนุษย์ ถูกตั้งโปรแกรมเป็นจังหวะเพื่อคาดการณ์เวลารับประทานอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาหารไม่สามารถเข้าถึงได้ สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่ามีแรงผลักดันทางสรีรวิทยาสำหรับบางคนที่จะกินในบางช่วงเวลา เนื่องจากร่างกายของพวกเขาได้รับการฝึกฝนให้คาดหวังอาหารมากกว่า มากกว่าที่จะเป็นแค่นิสัยทางจิตใจ”